The Ex: 40 jaar DIY

The Ex in Paradiso, 30 september 2018

Regelmatig vragen musici en componisten mij om raad: hoe te overleven met je kunst als je geen onnodige concessies wil doen? Afgezien de voor de hand liggende zakelijke raad (zoals: plan je momentum, stem release en tour af, zoek een agentschap in plaats van zelf al die programmeurs te bellen, druk de neiging tot opportunisme de kop in en neem niet iedere gig aan, behoud artistiek gezien de begeerte, organiseer een gezonde psychologische groepsdynamiek, etc.) verwijs ik graag naar mijn favoriete Nederlandse band: The Ex.

Ontstaan eind jaren zeventig in de Amsterdamse kraak/punk sien, prachtige platen opgenomen volgens de esthetiek en mores van die eigenzinnige wereld, zichzelf opnieuw uitgevonden vanaf 1991 toen ze in het Bimhuis met impro musici zoals Ab Baars, Wolter Wierbos en Han Bennink gingen spelen, weer later opnieuw een nieuwe inspiratie gevonden in Afrika, en inmiddels al jarenlang en wereldwijd een alomgewaardeerde, unieke, culturele kracht – het schoolvoorbeeld van Do It Yourself.

The songs were organized poetic vignettes from the unglobalized life: average citizens feeling political discomfort. (…) These were perfected imperfections. It takes nearly 30 years to sound this rough. – Ben Ratliff, New York Times, 15 december 2006.

Vorig jaar zag ik ze twee keer, in OCCII en in Paradiso, en beide keren was ik wederom gevloerd door de enorme intensiteit en emotionele zeggingskracht van deze groep. Vanavond staan ze in de Melkweg, niet te missen! Check die statistics dan, hier doet menige NL musicus een moord voor …
Total concerts (1979 → 2018) : 1948
Concerts in Netherlands : 649
Concerts abroad : 1299

Advertenties

alleen dansen gaat ons redden

Artwork: © Frits Jonker

Onlangs heb ik in 1 week per toeval tweemaal gedanst, voor het eerst sinds heel lang. Na de try-out van de nieuwe Urban Myth-voorstelling Celia! (16 februari in ITA te zien) deed ik 1 salsadans in de foyer van CC Amstel (voorheen Van Ostadetheater) en twee dagen later belandde ik in de Vondelbunker bij een ADM benefiet, alwaar DJ El-Jo een heerlijke set superopzwepende ‘world’ draaide. Merkwaardigerwijs had ik de ochtenden daarna opmerkelijk meer energie dan wanneer ik vroeg te bed zou zijn gegaan. Ik noem het de wet van Frits, die stelt dat juist wanneer je doodmoe bent na een zware dag/week/maand je moet gaan dansen. Note to self: meer dansfeestjes opzoeken, want goed voor de geest. En oh ja, het lichaam.

NB: dinsdag 25 juni speelt Salif Keita in Koninklijk Theater Carré Amsterdam. Zijn laatste, vorig jaar verschenen album Un Autre Blanc houdt de gemoederen in wereldmuziekland bezig, er zijn voorstanders en mensen die het ‘wat al te westers geproduceerd’ vinden klinken. Ik behoor tot het eerste kamp en zie uit naar het concert. Lees hier de bespreking die Bas Springer voor http://www.MixedWorldMusic.Com schreef.

nooit meer slapen

Vorige week woensdag zag ik in de Stadsschouwburg Velsen te IJmuiden een try out van #Niksteverbergen, de nieuwe voorstelling van De Verleiders – wiens eerdere voorstelling Door de bank genomen over de immoraliteit van bankiers in hopelijk effectieve wetgeving heeft geresulteerd. Ditmaal brengt men een vlijmscherpe satire over surveillancekapitalisme, gezegend met een staalharde kern van observaties over ons internetgebruik die te denken geeft. Het rumoer rondom de DWDD-uitzending was me gelukkig ontgaan, maar keek ik later, na de try out, terug.

Voor wie nu gilt dat ze hun feiten niet op orde hebben: luister Marleen Stikker bij Zomergasten terug of breng jezelf op de hoogte van onderzoekers zoals Evgeny Morozov. Middels satire brengen de Verleiders ongemakkelijke waarheden aan het licht, en die zijn er meer dan genoeg rondom The Big Five (Alphabet, Amazon, Apple, Facebook en Microsoft), privacy, burgerrechten en rechtstatelijkheid.

Vannacht sprak Atze de Vrieze van VPRO’s Nooit Meer Slapen een uur lang met Tom de Ket, die met George van Houts De Verleiders heeft opgericht. Wederom stel ik vast dat radio het superieure medium is vergeleken met de hijgerigheid die DWDD en Twitter kenmerkt. Luister de uitzending hier terug. Erg knap hoe deze theatergroep keer op keer urgente maatschappelijke thema’s weet te agenderen, met een effectief bereik tot in de ‘hearts and minds’ van ruim 600 IJmuidenaren op een sneeuwerige woensdagavond in januari. Het in zijn eenvoud doeltreffende slotbeeld met de prachtige monoloog van Pierre Bokma zingt nog steeds verontrustend na in mijn gemoed.

Naschrift 6 februari: volg vooral ook de blogs van Karin Spaink, die ook bovenop dit dossier zit. Zoals deze interessante casus.